Təmiz, bol və ucuz enerji istehsalının qarşısındakı ən böyük maneələrdən biri də aradan qaldırılıb. Belə ki, Texas Universitetinin, Los Alamos Milli Laboratoriyasının və Type One Enerji Qrupunun alimləri 70 ilə yaxındır həllini tapmayan termonüvə enerjisi problemini həll etməklə gələcək enerji mənbələri üçün daha bir mühüm həddi keçiblər.
Ümumiyyətlə, termonüvə reaktorlarla bağlı ən böyük problemlərdən biri yüksək enerjili hissəciklərin reaktorun içərisində kifayət qədər uzun müddət saxlanıla bilməməsi idi. Bu hissəciklər, xüsusən də alfa hissəcikləri reaktordan sızdıqda, plazmanın tələb olunan temperatura və sıxlığa çatmasının qarşısı alınır. Bu, birləşmə reaksiyasının davamlılığını pozur. Mühəndislər bu problemi həll etmək üçün mürəkkəb maqnit qapalı sistemləri layihələndirirlər, lakin bu sistemlərdə çox vaxt sızmalara səbəb olan “maqnit dəlikləri” olur. Bu dəliklərin yerləşdirilməsi çox vaxt aparan və bahalı hesablamalar tələb edir. Yeni araşdırmaya görə, tədqiqat qrupu bu problemi 10 dəfə daha sürətli və eyni dəqiqliklə həll edə bilən yeni üsul hazırlayıb. Bu üsul xüsusilə 1950-ci illərdən nəzəri olaraq təklif edilən, lakin həyata keçirilməsində ciddi çətinliklərlə üzləşən “stellarators” və ya “stellarators” adlanan füzyon reaktorları üçün böyük bir irəliləyişdir.
Stellarator tipli reaktorlar birbaşa fiziki təmas olmadan plazmanı – yüksək temperaturda ionlaşmış qazı idarə etmək üçün tamamilə kənarda yerləşdirilən mürəkkəb formalı elektromaqnit rulonlardan istifadə edirlər. Bu rulonlar üçölçülü əyri həndəsə ilə maqnit sahələri yaradır, plazmanı “maqnit qəfəs”də saxlayır. Bu, yüksək enerjili hissəciklərin reaktorun divarlarına dəyməsinin və enerji itkisinə və ya strukturun zədələnməsinə mane olur. Stellaratorun ən əhəmiyyətli xüsusiyyəti, bu maqnit sahəsini tamamilə kənardan təmin etdiyi üçün davamlı işləməyə daha uyğun olmasıdır. Bu, onu plazmanın sabit şəkildə məhdudlaşdırıla biləcəyi və nəzəri olaraq fasiləsiz enerji istehsalının mümkün olduğu bir sistemə çevirir.
Nyutonun hərəkət qanunlarından istifadə etməklə bu reaktorda əmələ gələn maqnit dəliklərini son dərəcə dəqiqliklə aşkar etmək mümkün olsa da, bu, çox vaxt aparır və buna görə də baha başa gəlir. Bunu etmək əslində qeyri-mümkündür, çünki Stellarator dizaynı zamanı minlərlə müxtəlif variasiya sınaqdan keçirilməlidir. Beləliklə, tədqiqatçılar tez-tez daha sadə, lakin daha az dəqiq bir üsul olan təlaş nəzəriyyəsinə müraciət edirdilər. Bununla belə, bu da səhvlərə yol açır və inkişafı ləngidirdi. Tədqiqatçıların hazırladıqları yeni üsul simmetriya nəzəriyyəsinə əsaslanır. Bu yanaşma həm dəqiqlik, həm də hesablama müddətində mövcud metodlardan üstündür.
